PROLOGUE: Kwento Determines Kwenta.

Having looked past my old posts, I've realized that the two latest posts I've had were very gloomy and copypaste-d. Tsk. So, to make this one different and somehow "new". I'll make this one... taglish.


Dahil 1 hour nang bukas ang Compose Blog Entry ng Mutliply at wala pa'rin ako'ng tamang salita para sa isusulat ko. Naisipan ko'ng gumawa na lang muna ng Prologue ng post ko'ng nagja-jumble pa sa utak ko.

Ilang weeks na'ng hindi nalalamanan ang blog site ko. Kaya let me make kumpara my brain cells to an egg cell and a church cell member.
Ang brain cells ko,

Parang egg cell, sumasabog na lang sa uterus( ? ) kapag hindi na-develop at nag-grow.
Parang cell member, nawawala at nagwawala na lang kapag hindi nag-grow at nag-mature.

In short, may bloodshed na sa utak ko at malapit na'ng mamatay ang blogging skills ko. Dugyot na'rin ang journal notebook ko dahil kalat kalat na ang thoughts and stories ko na hindi ko na naipa-publish online.

Kaya kailangang maagapan.

Kahit na may naghihintay na kwartong lilinisin, sapatos at bag na lalabhan at mga art materials na bibilhin, pakiramdam ko talaga na kailangang kailangan ko'ng maisulat 'to! Kasi kung hindi, hindi ako makakapag-emote tungkol sa first day ko sa ika-tatlo't huling FIRST YEAR ko sa College. Ganun din sa giyera in the Spiritual Realm dito sa bahay, sa sarili ko, sa simbahan, sa kalye, sa Lungsod ng ParaƱaque, sa Pilipinas, at sa buong mundo. I tell you, I'm not being exaggerated here.

Marami rin na mga tao ang napagbubulay-bulayan ko the past days. Sa mga bloggers at ang kanilang mga blog na sikretong binabasa ko, hihi. Na in God's perfect time ay ia-add ko na sila kapag naayos ko na ng solido ang Blogger ko, at ipupursue ko na ang pagiging hardcore sa blogging. *grin* ( na-type ko pa,"clogging" HAHA! ) Oh my Blogpsot!

Sa School ko, sa Far Eastern University, Morayta, Manila. ( Ayan with complete address para hindi na tatanongin no'ng iba: "FEU, Makati?" Porket yung last school ko lang e sa Makati. ) Sa pagiging Kristiyano ko yet still being cool and enjoy with life and about not being ashamed of it ipakain man ako sa starfish. Sa mga classmates, professors, friends, mga masasamang-loob, traffic, uniform, kainan, bilihan ng gamit, sakayan papunta't pauwi at marami pang mga bagay na ikinatutuwa ko sa Maynila.

Ang pagiging responsable, matibay, matalino, mapagmahal, mapagpasensya at... matanda.

Ang pagiging Kristiyano kahit saan mang lugar ako mapunta. Ang pagiging Krsitiyano kahit ano man klase ng tao ang makasama ko.


May I show you some excerpt?


...yet being not overreacting by saying and writing, Jesus' name all the time. People don't need that. We all know Him. We just have to show what's the difference between knowing Him and having a relationship with Him. C'mon. I mean can we not make an idol of what we believe? Hindi tinatapal ang salita ng Diyos sa mga gamit at tabi ng pangalan natin. Tinatanim yon sa puso.

Just as how Isaac Slade of The Fray Band put it:
"If you're a painter, paint, but you don't have to have Jesus in every picture. Paint well, and if you paint well enough, they might ask you why you do that."


Kung meron man akong hindi makakalimutan na paglaanan ng oras ng pag-sheshare sa mga tao, ito na marahil ang pag-ibig ko sa Diyos.
His love for me. His love for my family. His love for my friends. His love for my readers. His love for you.


Prologue ends here.

Salamat sa oras.



Comments

Most Read

"I Can't Believe It's Over." A Break-Up Story

Steve Jobs & Me

The Story of the Nativity and The Relativity